“Jungle trekking” De tocht der tochten

Dag 6 (dag 1 trekking)

Vandaag (het is zondag 30 augustus 2015) gaan we de Jungle trekking beginnen. Ik heb besloten deze tocht in drie delen te schrijven, tenslotte was het een “driedaagse trekking tocht”. Te beginnen met dag 1 van de trekking (voor ons dag 6 van de vakantie).

Op weg, huh?
Volgepakt en vol goede moed naar beneden, de sleutel afgeven en karren maar. Het is nog even wachten op de “pick up”, die is er nog niet. Horen we onverwacht dat we de kamer moeten verlaten en dus “uitchecken” Huh? Dat begrijpen we even niet! Na veel gebrekkig Engels komen we er achter dat ons reisbureau de kamer voor 31 augustus niet heeft geboekt. De koffers blijven in hotel “secured” achter voor 50 euro. Ohw, dat kwam dus even niet goed uit want onze koffers waren helemaal niet ingepakt, alles nog in de kluis, de “pick up” voor de deur, et cetera. Na veel onbegrijpelijk Engels maar duidelijk gemaakt dat we de kamer willen behouden. Dat gaat dan 60 euro kosten. No problem! Waarschijnlijk ligt dit aan mij, heb niet goed in de gaten gehad, da er op de vouchers een dag ontbrak. De voucher voor 1 en 2 september heb ik wel. Nou ja, de kamer tenslotte verlengt en op “pad”.

De gids
De gids is een jonge man van 25 jaar en stelt zich voor als “ICE”. Later blijkt dit zijn Nick name te zijn en heeft hij voor die naam gekozen omdat hij “ooit een keer” sneeuw wil zien. Grappig!
Hij spreekt Engels, maar zijn Engelse uitspraak is niet echt goed, daardoor begrijpen we elkaar niet direct. Maar met het “omschrijven” van woorden kom je een heel eind. Later ging dit veel soepeler en begreep hij soms ook wel om de Engelse woorden anders te formuleren. En dan kwamen we er prima uit! Zijn uitrusting; een rugzak, twee telefoons en een groot Rambo mes.

Mede reizigers
Het blijkt dat er maar twee anderen medereizigers met ons mee gaan. Een frans stel, ook al vijftig plus of eind veertig. Prachtige combinatie dus. Het klikte direct wel tussen ons.

Vertrekplaats
De gids had ons verteld dat we anderhalf uur zouden rijden tot de plaats van bestemming. Daar krijgen we eerst de lunch voor vertrek. Nou anderhalf uur dat klopte. De rit er naar toe ging wel hard, hoe hard weet ik niet, maar erg hard qua snelheid. De chauffeur had er flink “het gas” op zeg maar. Als je dan in een “weliswaar afgedekte pick up” zit realiseer je je dat je wel erg kwetsbaar bent, als er iets gebeurt. Maar goed alles prima verlopen.

Schoenen uit
Bij de aankomst op de lunch plaats ervaar je voor het eerst het Thaise leven. Men is gewoon om de schoenen uit te doen als je het huis in gaat. We aten buiten op een verhoging, maar dit maakt deel uit van het huis en dus niet te betreden met schoenen. Schoen uit en in de Boeddha houding zittend aan een lage tafel. Stoelen zijn er niet. Het eten was prima!

Op weg
Na de lunch op weg. Lopen dus. Mijn bepakking bestaat uit een rugzak die toch gauw 8 kilo weegt. Mede door de schriftjes en potloden voor de kids in de jungle. Inge heeft een kleinere rugzak en bevat de dingen die je gauw nodig hebt.

Het weer
Het voelde die dag al vroeg heet en klam aan. Op Buienradar had ik gezien dat het die dag 34 graden zou worden met een gevoelstemperatuur van 37,38. Niet realiserend dat het met de hoge vochtigheidsgraad zo warm zou worden.

De eerste kilometers
Vanaf de vertrekplaats was het circa drie kilometer voordat we het bos in zouden gaan. Via een asfaltweg er naar toe die drie kilometer. Ik kan je vertellen dat dit niet meevalt om te lopen, vooral niet als je meer kilo’s dan een zak aardappelen op je rug hebt. De hitte van het asfalt werkt ook niet mee. We hadden twee bidons met water mee, maar die eerste bidon “slonk” al snel.

Bellen blazen
Onderweg verraste de gids on meteen al met een aardige kijk op de natuur. Langs de weg groeit een struik met normale grote van bladeren. Met zijn kapmes hakt hij een blad af met steel. Met zijn handen knakt hij de steel vlak achter het blad. Een vloeistofachtige substantie ter grootte van een waterdruppel verschijnt. Vervolgens begint hij op de druppel te blazen en ontstaan er “zeepbellen” zoals bij bellenblazen. Bizar! (zie foto)

Omhoog, omhoog
Direct op het bospad gaat het al snel redelijk steil omhoog. Hele stukken zijn niet door schaduw bedekt. Erg heet, want het is inmiddels ongeveer 13.30 uur en de temperatuur is moordend, zeker met die rugzak. Al gauw blijkt Inge het niet te trekken. We rusten regelmatig, maar de warmte doet haar de das om. Ze krijgt duizelingen. De gids legt uit dat we nog minstens drie uur alleen maar omhoog gaan lopen. Let wel het stijgingspercentage is hierbij volgens mij ongeveer 30 graden. Dat gaat niet goed dus. Na enig overleg tussen mij en de gids en overleg met Inge besluit ik samen met ons twee terug te gaan naar de asfaltweg. De gids regelt de pick up truck om ons naar het eerste basiskamp te brengen met de auto. Dat kan tot daar. Hij geeft ook aan dat de tweede dag minder omhoog gaat, maar ook minder zwaar zal zijn. Zo gezegd, zo gedaan. De gids gaat met de Fransen verder.

Basiskamp
We gaan verder met de auto, Inge houdt last van de warmte. De duizelingen duren nog zeker twee uur voort. De rit over de weg ernaar toe duurt ongeveer een half uur. We komen wel bij van het zware “lopen”. Onderweg naar de vertrekplaats hadden we nog bij een markt een literfles cola gekocht. Drinken hadden we dus genoeg. De pick up truck gaat omhoog naar het kamp over een hobbelige zandweg, door kuilen die door de regen zijn uitgesleten in de wat rode grondsoort.
Opeens staan we met een harde bonk stil, kort voor het basiskamp. De chauffeur tracht de auto in de bocht die hij maakt los te trekken. Ik kijk links uit de truck en zie dat het linker voorwiel los boven een afgrond hangt. Ik dacht direct, eruit! Dat hebben we dus ook maar snel gedaan. De auto zat met het motorblok vast op een klomp zand, waardoor we gelukkig niet weggleden. (foto)
Het laatste stuk zijn we verder gelopen, zeg 100 meter.

Uiteindelijk hebben we de eerste dag van de trekking met uitzondering van een klein stuk, zeg 3 kilometer, dus niet uitgelopen door de hitte!

Alleen is alleen
In het kamp is niemand te bekennen. Het is wel een leuk plekje, vlakbij is een kleine waterval.
Blijkbaar zijn de gids, wij en de fransen de enige mensen voor die avond. Dat klopt achteraf ook. Het is laagseizoen en daardoor weinig “Jungle trekkings”. Uiteindelijk zitten we daar drie uur met ons tweeën alleen te zijn. Maar het ging wel al snel beter met Inge. Uiteindelijk komen de gids en het Franse stel het kamp binnen.

Handige Harry
De gids is van alle markten thuis, weet veel over de planten, dieren, maar kookt ook de maaltijden.
Hij is een uitstekende kok. Alles wordt primitief op een gestookt houtvuur klaargemaakt. We eten smakelijk. Op het kamp is bier, cola en water te verkrijgen tegen betaling. We mogen zelf pakken en aantekenen wat we verbruiken. Later de volgende dag afrekenen met de gids wat we verbruikt hebben. De gids vermaakt ons vervolgens met wat spelletjes met stokjes. We hebben het met ons vijven best gezellig.

De accommodatie
Het basiskamp bestaat uit een centraal gedeelte, 4 slaapkamers en een toiletgroep. Nou moet je je er niet luxe bij voorstellen. Het zij van bamboe gemaakte onderkomens en de toiletten zijn uiterst primitief. Wel een toiletpot om te zitten, maar het barst van de spinnen. Niet echt een plek om je behoefte te doen. Maar nood breekt wetten, dus ga je toch. De slaapplaatsen zijn eenvoudige bamboe hokken naast elkaar, maar wel gescheiden. Hier liggen drie dunne matrassen, kussens en een muskietennet boven dit alles. Vermeldenswaard is nog wel te zeggen dat we overal licht hebben.
We hebben dus elektriciteit. Kennen we toch onze telefoon en dergelijke opladen. Die waren al aardig opgeraakt.

De spin in het hol
De Fransman en ik wilden graag een grote spin zien, of dat kon. Ja, dat kon, in dit kamp, zegt de gids! Echter mochten de dames dit niet weten anders zouden ze geen oog dicht doen die nacht. Zo gezegd, zo gedaan. Verder niets erover gezegd die avond dus. Later die avond liet de gids ons de plek zien. Langs het pad naar beneden naar het toilet bleek een zwarte dame haar huis te hebben. Met wat moeite heb ik enkele foto’s kunnen maken. Het gaat hier om de niet ongevaarlijke “Tarantula”! (zie foto’s)

Lekker slapen en gezond weer op
Om acht uur ’s-avonds wil de gids naar bed. Dat hebben we hem toch even uit zijn hoofd gepraat. Ook de Fransman vond dit veel te vroeg. Maar uiteindelijk zijn we om 22.00 uur naar bed gegaan. Wetende dat op nog geen 15 meter van de slaapvertrekken een behoorlijk gevaarlijk beest, voornamelijk ’s-nachts actief rondloopt.

Vervolg zie dag 7 (dag 2 trekking) nog in de maak

Groetjes